شیگاراکی  روستایی در استان شیگا ، شرق کیوتو است که در یک پروژه یکپارچه سازی ( فراگیرسازی) زمینه های مناسبی را برای اشتغال افراد دارای معلولیت در پروژه تولیدات سفالی فراهم آورده است. 
این استان نه تنها محل بزرگترین دریاچه ژاپن ، دریاچه بیواکو است ، ژاپنی ها شیگاراکی را با تخصصی شگفت انگیز مرتبط می دانند.
راکون های سفالی (در ژاپنی به تانوکی معروف هستند) در قلب این دهکده کوچک سفالی تولید می شوند اما در سراسر ژاپن مشتریان فراوانی دارد.
گفته می شود ، چیزهای بیشتر از سفالگری در شیگاراکی وجود دارد. این روستا به الگویی برای یک پروژه یکپارچه سازی برای افراد دارای کم توانی ذهنی تبدیل شده است.
این مکان از پایان جنگ جهانی دوم ، یک مرکز تخصصی به افراد دارای معلولیت امکان زندگی کامل و فعال را می دهد و تمرین تولید سفال نقش اصلی را ایفا می کند.
اگر به ژاپن رفته باشید ، بدون شک متوجه مجسمه های سرامیکی جلوی بسیاری از خانه ها و مغازه ها شده اید که به شکل حیوانات چاق با کلاه های حصیری سنتی (معروف به آمیگاسا) ،هستند.
تانوکی ، چهره ای تقریباً شبیه راکون دارد و در فولکلور مشهور ژاپنی (یوکای) ، ظاهر می شود.
طبق باورهای ژاپنی ، تانوکی می تواند شکل خود را تغییر دهد و اغلب شخصیت شیطنت آمیز و انسانی تری به خود می گیرد (البته به طور کلی بی آزار اما کمی بازیگوش است).
این چهره پرطراوت و چالاک به دلیل قدرت جادویی و شخصیت انسانی از محبوبیت چشمگیری برخوردار است.
این ویژگی ها به طور ماهرانه ای در مجسمه ها نشان داده می شوند و به عنوان یک محصول محلی معمول از شیگارکی در نظر گرفته می شوند.
در این روستای آرام ، واقع در منطقه ای کوهستانی که به خاطر زمستان های سردش مشهور است ، کارگاه های سفالگری در همه جا وجود دارند. با قدم زدن در خیابان های پرپیچ و خم ، به نظر می رسد که همه ساختمانهای شیگارکی کارگاه یا فروشگاه سفال هستند.
کوره ای بزرگ و شیب دار ، که در کنار تپه ساخته شده و یادآور سبک نوبریگاما است و در سراسر منطقه قابل مشاهده است.
این کوره مربوط به دوره ادو * است اما دیگر در تولید سفال استفاده نمی شود زیرا تکنیک های مدرن ترجیح داده شده است.
شیگارکی تنها خانه تولید کنندگان سفال و کارگاه های آنها نیست. از آغاز دهه 1950 ، یک مرکز از افرادی که دارای اختلالات ذهنی هستند استقبال می کند و درحال انجام پروژه هایی با مشارکت این افراد است.
این افراد ، بزرگسالانی اند که کمی با دیگر افراد متفاوت هستند. کسانی که ممکن است با لحن قوی تری صحبت کنند یا ترجیح دهند در بازی های کودکان شرکت کنند ، اما آنها در جامعه محلی آنجا جایگاهی دارند.
افراد  دارای معلولیت این فرصت را دارند که خود را از طریق خلق آثار شخصی بیان کنند.
همچنین آنها می توانند تکنیک های سفالگری را برای ساخت اقلام کاربردی (مانند لیوان و بشقاب و ...) یاد بگیرند که این محصولات برای پرداخت هزینه فعالیت در مرکز به فروش می رسند.
 
 
* بخشی از تاریخ دوران پیشامدرن ژاپن است که از سال ۱۶۰۳ تا ۱۸۶۸ میلادی را در بر می‌گیرد.

گردآوری و ترجمه : درسا عمیدی مقدم